Lapland, zaterdag 21 februari 2015

Van rustig wakker worden is geen sprake. We waren immers op avontuur en avontuur, betekent werken! Hannah heeft al water gehaald, hout gehakt en het vuur aangemaakt. Zodra het water kookt, wordt het voer voor de honden aangemaakt en kunnen die weer gevoed worden. Ondertussen moeten de bedden afgehaald, wordt er koffie en thee gezet, staat de ‘porridge’ op en worden er worstjes en roereieren gebakken. Na dit stevige ontbijt wassen we af, wordt de hut geveegd en is er de nobele taak de hondenpoep op te ruimen. Samen met de twee andere vrouwen eigenen wij ons deze gedurfde taak toe. We pakken de kruiwagen en twee grote scheppen en verzamelen alle uitwerpselen die we tussen de hondenhokken kunnen vinden. Een kruiwagen vol stront is het resultaat. We krijgen de opdracht deze ergens achteraf te legen… wat een vrij vage opdracht is aangezien we toch een beetje in niemandsland zitten. Achteraf betekent in ieder geval niet op of langs het pad besluit ik samen met een van de mannen. De kruiwagen is naast het pad echter niet vooruit te krijgen omdat deze wegzakt in de sneeuw. Met de kruiwagen boven ons hoofd wagen we ons daarom naast het pad, we verdwijnen hier en daar zelf tot onze heupen in de sneeuw en de kruiwagen schommelt gevaarlijk boven ons hoofd heen en weer. We ploeteren ons lachend met vallen en opstaan door de diepe sneeuw en weten de kruiwagen wonder boven wonder in balans te houden. Als we 5 meter van het pad verwijderd zijn, vinden we het welletjes en kiepen ‘m om. Onze taak is volbracht, we hebben ons best gedaan.

Het is tijd om ons klaar te maken voor vertrek. Hannah heeft besloten wat honden te wisselen, waardoor iedereen net weer even een ander span heeft. Hiermee ben ik Barak, de enige stoere husky van het stel, helaas kwijt. Ik krijg Speedy ervoor terug; een schat van een hond, maar naar later blijkt erg angstig. Ron wordt gezegend met de Houdini’s van de groep en terwijl we wachten tot we kunnen vertrekken, weten twee van zijn honden zich constant uit hun tuigje te wurmen. Waarschijnlijk gewoon omdat het kan, want weglopen doen ze vervolgens niet waardoor ze weer redelijk makkelijk aan te lijnen zijn.

Misschien ligt het aan het weer, het hogere tempo, de vermoeidheid of aan de alcohol van de avond ervoor, maar het gaat vandaag allemaal niet vanzelf. De een na de ander verliest zijn evenwicht en hangt stuurloos achter zijn slee tot de honden stoppen en het mogelijk is weer op de ijzers te klimmen. We vliegen uit bochten, raken naast het pad in de diepe sneeuw en vliegen over een ijzige ondergrond alle kanten op. Het is rond het vriespunt en het is nattig, op sommige stukken is de sneeuw weg en sleeën we over het ijs. Voor de honden is een harde ondergrond aan ene kant wel fijn, omdat ze veel makkelijker kunnen lopen dus meer snelheid maken. Aan de andere kant is ijs scherp en is de kans op sneeën in poten veel groter. Door de gladde ondergrond glijdt de slee ook veel makkelijker en is remmen haast niet te doen. Enerzijds omdat de rem geen grip heeft op het ijs, anderzijds omdat je op die gladde ondergrond je evenwicht verliest als je beide voeten niet gewoon op de ijzers houdt. Bergafwaarts glijden en glibberen we alle kanten op en we zijn blij als we onderaan zonder kleerscheuren het sneeuwpad weer op schieten. Maar natuurlijk niet voordat we een voor een in die bocht van 90 graden om de beurt uit de bocht vliegen.

Het gaat vandaag harder dan de gisteren, er zitten wat pittige afdalingen in en extra remmen is nodig om te voorkomen dat de slee de honden in haalt. Steeds als ik de rem aanraak, kijkt mijn nieuwe aanwinst Speedy angstig achterom. Tijdens de pauze vertelt Hannah dat Speedy al een paar keer een in een roedel heeft gezeten waarbij ze de slee over zich heen hebben gehad en dat ze daardoor erg bang is geworden voor ongelukken. Zielig, maar ja niet remmen is ook geen optie, dus ik geef haar wat knuffels in de hoop dat ze me zal vertrouwen. Ik maak mezelf wijs dat de extra aandacht heeft geholpen en heb het idee dat ze met het vervolg van de rit minder angstig is.

Toch gaat het nog een keer mis. We naderen het einde van de rit en de honden worden moe. De middelste honden blijken meer energie over te hebben dan de voorste, waardoor de lijn tussen deze honden op een gegeven moment slap komt te hangen. Speedy raakt verstrikt in de lijnen. Doorlopen is geen optie, dan breekt ze haar poot, remmen is ook geen pretje want daarmee trek ik aan de ingesnoerde poot. Door het schuren is een van de lijnen van de andere honden losgeraakt waardoor de hele roedel uit balans is. Heel langzaam breng ik de slee tot stilstand. Om nog even te kunnen genieten van het landschap had ik bewust wat afstand genomen van de rest van de groep, die nu nietsvermoedend hun tocht voortzetten. De instructie is wachten. Zelf afstappen is geen optie, dan gaan de honden er met slee vandoor. Dus wachten we met een voet op de rem. Op Ron’s advies fluit ik op m’n vingers, misschien horen ze het. En ja hoor, bizar hoever dat schelle geluid draagt in deze stillen omgeving. De sneeuwscooter komt terug en Hannah haalt mijn honden uit de knoop, zodat we het laatste stukje van deze waanzinnige tocht kunnen voltooien.

We zijn terug, alles ruikt naar hond en poep. Maar dat maakt niet uit, was fantastisch!