Lapland vrijdag 20 februari 2015
Door: Kim Pors
Blijf op de hoogte en volg Kim
20 Februari 2015 | Finland, Iso Syöte
Eindelijk het is vrijdagochtend en wij zijn helemaal klaar voor onze tweedaagse Husky Safari. Als we naar het hotel lopen, waar de bus vertrekt, merk ik dat ik een beetje zenuwachtig ben. Ik heb er zoveel zin, maar voel dat ik het spannend vind. Ik weet dat we andere sledes krijgen; kleiner, lichter en dus makkelijker uit balans. Ik ben bang dat ik uit de bocht zal vliegen en met thermopak en al door de stront gesleurd zal worden, dat ik er niks van bak en de hele groep ophoud. Maar het meest bang ben ik misschien nog wel dat het tegenvalt… dat het leuk wordt , maar niet zo speciaal als ik hoop. En als ik me dat realiseer laat ik het los en besluit ik het maar gewoon over me heen te laten komen.
Als we aankomen bij de farm staan de sledes al klaar en worden de honden voor gespannen. We zijn met zevenen en krijgen allemaal een slee toegewezen. De mannen krijgen 5 honden, de vrouwen 4. Nadat ze Ron nog eens goed bekijken, besluiten ze er bij hem toch een extra hond bij te zetten. Hannah zal onze gids zijn (we kennen haar nog van de safari eerder deze week), ze vertelt dat we het helaas met de left-overs moeten doen. Alle andere gidsen zijn al eerder vertrokken en schijnen de meest ervaren honden te hebben gekozen. Het maakt mij niet, ze zien er allemaal even lief uit en vlak voordat we vertrekken wordt er fanatiek geblaft en getrokken. Dit komt vast goed.
Nog even kort hoe het gaat: Hannah onze gids gaat voorop met de sneeuwscooter, de honden rennen hier blind achteraan. Als wij willen stoppen, zullen we op de rem moeten trappen en blijven staan, want zodra je je voet eraf haalt, gaan de honden er weer vandoor. Er zijn dus twee standen: rennen of remmen, daartussen zit niks.
Het is weer even wennen aan de slee, maar al snel voel ik me ontspannen en heerlijk op m’n gemak. Ik ben één met omgeving, de slee en de honden, het voelt zo puur. Ken je nog dat gevoel onderin je buik bij je eerste zoen, die prikkeling, die vlinders? Dat is wat ik voel als we een bevroren en dicht gesneeuwd meer oversteken: de stilte, de weidsheid, de bewolkte lucht, het is hier zo mooi, ik wordt er verliefd op.
Het valt zeker niet tegen, het is alles wat ik ervan verwacht had!
In de ochtend loopt het allemaal nog niet heel soepel. Er zit nog niet veel vaart in en er wordt veel gestopt en gewacht. Omdat honden moeten poepen, omdat sommige sledes sneller blijken te zijn dan anderen, omdat er honden gewisseld worden en waarschijnlijk nog heel veel andere redenen die Ron en ik niet meekrijgen omdat wij de achterste twee sledes hebben.
Als we net een uurtje onderweg zijn, zie ik bloedsporen in de sneeuw; één van mijn honden blijkt een bloedende poot te hebben. We zijn net weer vertrokken en ik twijfel of ik meteen moet stoppen of gewoon wacht tot de volgende stop. Terwijl ik dit overdenk, staan we echter al weer stil en terwijl er voor me weer wat honden gewisseld worden, gebaar ik dat ik een gewonde hond heb. De poot wordt bekeken, het blijkt niet heel ernstig en de hond moet het er voorlopig mee doen. Er is gebeld met de farm en later op het traject zal er iemand een sok komen brengen ter bescherming van z’n poot. Zo lang hij niet mank loopt of met z’n poot gaat trekken, kan ‘ie door en gaat ‘ie door. Niks left-over, het is een bikkel, een taaie, een niet-lullen-maar-poetsen die laat zien dat ‘ie ballen heeft.
We gaan dus door! En net als het lekker gaat, staan we weer stil. De gidsen overleggen en zijn driftig aan het bellen, de honden worden onrustig. Volgens mijn voorganger zijn we verdwaald, ik geloof hem niet, maar hij blijkt gelijk te hebben. We schijnen een verkeerde afslag genomen te hebben?! In de middle of nowhere een verkeerde afslag, je zou zeggen dat het niet uitmaakt, maar de enige oplossing blijkt draaien te zijn. Dit is ‘straatje keren’ op het hoogste niveau. Met onze zeven sledes staan we midden in het moeras en het pad waar we ons op bevinden, is een beetje verhoogd. Als eerste komt Hannah op haar sneeuwscooter voorzichtig voorbij en parkeert deze een einde verderop achter ons. Vanaf de voorkant worden de eerste honden omgedraaid en langs de andere sledes geleid. Als je het zo leest, stelt het niks voor. Maar… het valt heel niet mee. Om de slee te keren, moet je afstappen en helpen deze te draaien, zodra je echter je voet naast de slee zet en per ongeluk naast het pad, zak je meteen tot aan je liezen in de sneeuw, waar je vrij onhandig weer uit kunt komen. Met het passeren lopen de honden in tegengestelde richting langs de andere honden en die moeten elkaar natuurlijk ook even begroeten, er wordt luidt geblaft, ze springen over elkaar heen en het is één grote chaos met de lijnen. Een paar honden begrijpen er überhaupt niks meer van en willen helemaal niet draaien, die willen gewoon nog steeds blind rechtdoor. Kortom… het duurt even, maar met gezamenlijke inspanning krijgen we het uiteindelijk voor elkaar en als iedereen weer netjes in het gareel staat, vervolgen we onze tocht.
Het is tijd voor lunch! We stoppen midden in het bos op het pad en de honden en sledes worden vast gemaakt aan de bomen. De lunch is wat we hier inmiddels gewend zijn; er is een kuil in de sneeuw gegraven waarin het vuur wordt gestookt, daarboven wordt de soep en het water voor de koffie en thee gekookt. Er zijn worsten en er zijn tosti’s en er zijn dierenhuiden om op te zitten. Ik begin hieraan te wennen en dat bevalt goed, dit zou ik elke dag zo kunnen doen. Nu we bij elkaar zitten is er ook eindelijk de mogelijkheid de honden wat beter te leren kennen. Het blijkt dat Speedy (het enige vrouwtje in mijn span) loops is, wat meteen verklaard waarom Barak (een stoere husky) zodra we stil staan over de lijnen springt om haar zenuwachtig te besnuffelen. De hond met de gewonde poot is Billy en ik moet eerlijk bekennen dat ik de namen van de andere honden al weer kwijt ben.
Na de korte onderbreking zetten we onze capuchons weer op (het is inmiddels een beetje aan het regen) vervolgen we onze toch. Het is nog een uur of twee, er is dus nog voldoende tijd om intens te genieten. Na de lunch wordt er minder gestopt en verloopt de rit soepeler. Nou ja, behalve dat ik halverwege ergens van het pad af glij en tegen een boom land. Als ik uit de sneeuw probeer te klauteren, maak ik een serieuze fout; ik glij uit en laat twee tellen m’n slee los…. de honden gaan er meteen vandoor.
Ron zit gelukkig nog achter me en ik stap in zijn slee om de achtervolging in te zetten. Gelukkig is het pad smal en komen mijn honden tot stilstand omdat ze mijn voorganger niet in kunnen halen. Ik stap op de ijzers en kan weer verder.
Voor ik het weet zijn we bij onze eindbestemming. Langs het pad, tussen de bomen, staan de hondenhokken en verderop zie ik een paar huisjes staan. Van ontspannen is nog geen sprake, er moet eerst gewerkt worden. De honden halen we uit het span en brengen we naar de hokken, met een emmer halen we water uit een wak, waarmee we een grote ketel vullen. Ondertussen haalt en hakt Hannah hout, zodat we dit water op kunnen stoken. Het gasfornuis gaat aan voor koffie en thee en ondertussen verdelen we de bedden en verkennen we de omgeving. Het huisje heeft een veranda met uitzicht op de hondenhokken, de toilet (wat een houten hutje buiten is) en de sauna. En net als we met elkaar mijmeren dat je meer dan dit niet nodig hebt en we ons prima redden in de middle of nowhere, denken we niet eens zo heel ver bij ons vandaan een paar autolichten te ontwaren tussen de bomen. Verdwaasd kijken we elkaar aan en proberen we te negeren wat we gezien hebben. Dat blijkt onmogelijk, de drang om uit te zoeken hoe dat kan, is groter dan de drang vast te blijven houden aan een illusie. Ron heeft Strava aangezet! We checken zijn telefoon en blijken na een hele dag onderweg, 4 km verwijderd te zijn van de huskyfarm… Heel even valt het tegen en zijn we verontwaardigd, maar al gauw beslissen we dat ook eigenlijk niet uitmaakt. Het is donker, we hebben geen elektriciteit, de sauna is houtgestookt en Hannah heeft inmiddels de rendierenstoofpot op het vuur staan. We zijn moe en vinden het eigenlijk allemaal ook wel best, als wij geloven dat we midden in de wildernis zitten, dan zitten we dat ook!
Gezamenlijk geven we de honden te eten. Zij die willen doen nog een rondje in de sauna; heerlijk afkoelen in de sneeuw! We eten, blijven nog even slap ouwehoeren onder het genot van een fles wodka en rum en gaan uiteindelijk moe maar voldaan (en aangeschoten) naar bed. Vlak voordat Hannah naar haar eigen hut gaat waarschuwt ze ons voor het mogelijke nachtelijke gehuil van de honden.
Ik word er ’s nachts een keer wakker van, vind het een wel een rustgevend geluid en val weer in slaap.
Als we aankomen bij de farm staan de sledes al klaar en worden de honden voor gespannen. We zijn met zevenen en krijgen allemaal een slee toegewezen. De mannen krijgen 5 honden, de vrouwen 4. Nadat ze Ron nog eens goed bekijken, besluiten ze er bij hem toch een extra hond bij te zetten. Hannah zal onze gids zijn (we kennen haar nog van de safari eerder deze week), ze vertelt dat we het helaas met de left-overs moeten doen. Alle andere gidsen zijn al eerder vertrokken en schijnen de meest ervaren honden te hebben gekozen. Het maakt mij niet, ze zien er allemaal even lief uit en vlak voordat we vertrekken wordt er fanatiek geblaft en getrokken. Dit komt vast goed.
Nog even kort hoe het gaat: Hannah onze gids gaat voorop met de sneeuwscooter, de honden rennen hier blind achteraan. Als wij willen stoppen, zullen we op de rem moeten trappen en blijven staan, want zodra je je voet eraf haalt, gaan de honden er weer vandoor. Er zijn dus twee standen: rennen of remmen, daartussen zit niks.
Het is weer even wennen aan de slee, maar al snel voel ik me ontspannen en heerlijk op m’n gemak. Ik ben één met omgeving, de slee en de honden, het voelt zo puur. Ken je nog dat gevoel onderin je buik bij je eerste zoen, die prikkeling, die vlinders? Dat is wat ik voel als we een bevroren en dicht gesneeuwd meer oversteken: de stilte, de weidsheid, de bewolkte lucht, het is hier zo mooi, ik wordt er verliefd op.
Het valt zeker niet tegen, het is alles wat ik ervan verwacht had!
In de ochtend loopt het allemaal nog niet heel soepel. Er zit nog niet veel vaart in en er wordt veel gestopt en gewacht. Omdat honden moeten poepen, omdat sommige sledes sneller blijken te zijn dan anderen, omdat er honden gewisseld worden en waarschijnlijk nog heel veel andere redenen die Ron en ik niet meekrijgen omdat wij de achterste twee sledes hebben.
Als we net een uurtje onderweg zijn, zie ik bloedsporen in de sneeuw; één van mijn honden blijkt een bloedende poot te hebben. We zijn net weer vertrokken en ik twijfel of ik meteen moet stoppen of gewoon wacht tot de volgende stop. Terwijl ik dit overdenk, staan we echter al weer stil en terwijl er voor me weer wat honden gewisseld worden, gebaar ik dat ik een gewonde hond heb. De poot wordt bekeken, het blijkt niet heel ernstig en de hond moet het er voorlopig mee doen. Er is gebeld met de farm en later op het traject zal er iemand een sok komen brengen ter bescherming van z’n poot. Zo lang hij niet mank loopt of met z’n poot gaat trekken, kan ‘ie door en gaat ‘ie door. Niks left-over, het is een bikkel, een taaie, een niet-lullen-maar-poetsen die laat zien dat ‘ie ballen heeft.
We gaan dus door! En net als het lekker gaat, staan we weer stil. De gidsen overleggen en zijn driftig aan het bellen, de honden worden onrustig. Volgens mijn voorganger zijn we verdwaald, ik geloof hem niet, maar hij blijkt gelijk te hebben. We schijnen een verkeerde afslag genomen te hebben?! In de middle of nowhere een verkeerde afslag, je zou zeggen dat het niet uitmaakt, maar de enige oplossing blijkt draaien te zijn. Dit is ‘straatje keren’ op het hoogste niveau. Met onze zeven sledes staan we midden in het moeras en het pad waar we ons op bevinden, is een beetje verhoogd. Als eerste komt Hannah op haar sneeuwscooter voorzichtig voorbij en parkeert deze een einde verderop achter ons. Vanaf de voorkant worden de eerste honden omgedraaid en langs de andere sledes geleid. Als je het zo leest, stelt het niks voor. Maar… het valt heel niet mee. Om de slee te keren, moet je afstappen en helpen deze te draaien, zodra je echter je voet naast de slee zet en per ongeluk naast het pad, zak je meteen tot aan je liezen in de sneeuw, waar je vrij onhandig weer uit kunt komen. Met het passeren lopen de honden in tegengestelde richting langs de andere honden en die moeten elkaar natuurlijk ook even begroeten, er wordt luidt geblaft, ze springen over elkaar heen en het is één grote chaos met de lijnen. Een paar honden begrijpen er überhaupt niks meer van en willen helemaal niet draaien, die willen gewoon nog steeds blind rechtdoor. Kortom… het duurt even, maar met gezamenlijke inspanning krijgen we het uiteindelijk voor elkaar en als iedereen weer netjes in het gareel staat, vervolgen we onze tocht.
Het is tijd voor lunch! We stoppen midden in het bos op het pad en de honden en sledes worden vast gemaakt aan de bomen. De lunch is wat we hier inmiddels gewend zijn; er is een kuil in de sneeuw gegraven waarin het vuur wordt gestookt, daarboven wordt de soep en het water voor de koffie en thee gekookt. Er zijn worsten en er zijn tosti’s en er zijn dierenhuiden om op te zitten. Ik begin hieraan te wennen en dat bevalt goed, dit zou ik elke dag zo kunnen doen. Nu we bij elkaar zitten is er ook eindelijk de mogelijkheid de honden wat beter te leren kennen. Het blijkt dat Speedy (het enige vrouwtje in mijn span) loops is, wat meteen verklaard waarom Barak (een stoere husky) zodra we stil staan over de lijnen springt om haar zenuwachtig te besnuffelen. De hond met de gewonde poot is Billy en ik moet eerlijk bekennen dat ik de namen van de andere honden al weer kwijt ben.
Na de korte onderbreking zetten we onze capuchons weer op (het is inmiddels een beetje aan het regen) vervolgen we onze toch. Het is nog een uur of twee, er is dus nog voldoende tijd om intens te genieten. Na de lunch wordt er minder gestopt en verloopt de rit soepeler. Nou ja, behalve dat ik halverwege ergens van het pad af glij en tegen een boom land. Als ik uit de sneeuw probeer te klauteren, maak ik een serieuze fout; ik glij uit en laat twee tellen m’n slee los…. de honden gaan er meteen vandoor.
Ron zit gelukkig nog achter me en ik stap in zijn slee om de achtervolging in te zetten. Gelukkig is het pad smal en komen mijn honden tot stilstand omdat ze mijn voorganger niet in kunnen halen. Ik stap op de ijzers en kan weer verder.
Voor ik het weet zijn we bij onze eindbestemming. Langs het pad, tussen de bomen, staan de hondenhokken en verderop zie ik een paar huisjes staan. Van ontspannen is nog geen sprake, er moet eerst gewerkt worden. De honden halen we uit het span en brengen we naar de hokken, met een emmer halen we water uit een wak, waarmee we een grote ketel vullen. Ondertussen haalt en hakt Hannah hout, zodat we dit water op kunnen stoken. Het gasfornuis gaat aan voor koffie en thee en ondertussen verdelen we de bedden en verkennen we de omgeving. Het huisje heeft een veranda met uitzicht op de hondenhokken, de toilet (wat een houten hutje buiten is) en de sauna. En net als we met elkaar mijmeren dat je meer dan dit niet nodig hebt en we ons prima redden in de middle of nowhere, denken we niet eens zo heel ver bij ons vandaan een paar autolichten te ontwaren tussen de bomen. Verdwaasd kijken we elkaar aan en proberen we te negeren wat we gezien hebben. Dat blijkt onmogelijk, de drang om uit te zoeken hoe dat kan, is groter dan de drang vast te blijven houden aan een illusie. Ron heeft Strava aangezet! We checken zijn telefoon en blijken na een hele dag onderweg, 4 km verwijderd te zijn van de huskyfarm… Heel even valt het tegen en zijn we verontwaardigd, maar al gauw beslissen we dat ook eigenlijk niet uitmaakt. Het is donker, we hebben geen elektriciteit, de sauna is houtgestookt en Hannah heeft inmiddels de rendierenstoofpot op het vuur staan. We zijn moe en vinden het eigenlijk allemaal ook wel best, als wij geloven dat we midden in de wildernis zitten, dan zitten we dat ook!
Gezamenlijk geven we de honden te eten. Zij die willen doen nog een rondje in de sauna; heerlijk afkoelen in de sneeuw! We eten, blijven nog even slap ouwehoeren onder het genot van een fles wodka en rum en gaan uiteindelijk moe maar voldaan (en aangeschoten) naar bed. Vlak voordat Hannah naar haar eigen hut gaat waarschuwt ze ons voor het mogelijke nachtelijke gehuil van de honden.
Ik word er ’s nachts een keer wakker van, vind het een wel een rustgevend geluid en val weer in slaap.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
