Lapland woensdag 18 februari 2015

In de ochtend hebben we niets gepland staan, wat ons de tijd geeft om de berg weer af te dalen naar het winkeltje. Met een rugtas vol ´kleine boodschappen´ beginnen we aan de klim naar boven waar we met het zweet op onze rug aankomen. Eerst maar eens even bijkomen in het restaurant met een flink glas cola en een hamburger.

Voor we het weten is het al weer tijd om ons klaar te maken voor het bezoek aan de rendierenfarm. Een leuk uitje, maar niet spectaculair. De eigenaar spreekt Engels, maar we moeten heel erg ons best doen om te begrijpen wat hij ons probeert te vertellen.
Het gewei van een rendier groeit ± 2 cm per dag en het duurt ongeveer twee maanden voordat het volgroeid is en de bronstijd begint. De mannetjes kruisen de geweien en bepalen wie de sterkste is, waarna het voortplanten begint. Het gewei is daarna overbodig en valt er na een tijdje gewoon af. Bij de vrouwtjes blijven de geweien wat langer zitten, waarom is mij niet duidelijk geworden, maar dat zal vast op internet terug te vinden zijn. Het zijn vooral de gecastreerde mannetjes die worden gebruikt voor het trekken van de rendiersledes. De mannetjes die niet geholpen zijn, hebben namelijk alleen maar oog voor de vrouwtjes, eten daardoor weinig en hebben te weinig power. De gecastreerde mannetjes hebben geen last van deze afleiding, eten zich een ongans en worden daardoor sterk genoeg om de sledes te trekken. Het zijn mooie dieren, waarvan we graag wat mooie foto´s hadden willen maken, maar met een camera met een lege accu komen is dat lastig…. erg jammer…. Gelukkig hebben we een telefoon bij ons en worden ze alsnog vastgelegd.

Voor elke slee komt een rendier en elk rendier zit vast aan de slee voor ´m, waardoor een koddig treintje ontstaat. De eigenaar loopt voorop en hop daar gaan we… zoals ik al zei, het is niet spectaculair…. Het is een tochtje van een uur dat grappig is, omdat de rendieren een eigen willetje hebben. De voorste wil wel lopen, maar alleen als er een zak met voer voor z´n neus word gehouden. Ergens in het midden is er eentje koppig, omdat hij normaal voorop loopt. Het zint ´m niet dat er nu iemand anders op kopt loopt en uit dat door af en toe gewoon stil te gaan staan en zelfs terug te trekken. Daartussen loopt een rendier dat het kind van de rekening is en af en toe naar voren wordt getrokken door de koploper, terwijl hij van achteren wordt terug getrokken door de ander. Nogmaals het is grappig, zeker niet spectaculair.
We sluiten de tocht af en met een kop koffie en een waar rendieren paspoort.

Vanmorgen was het nog bewolkt, maar naar mate de dag vordert, is de lucht geklaard, de kans om het Noorderlicht vanavond te kunnen zien, wordt groter! We eten nog gauw wat voordat we weer op pad gaan, maar net als we de laatste hap naar binnen hebben gewerkt, wordt het onrustig in de lobby. Mensen staan vlug op en snellen met een jas naar buiten, het schijnt dat het Noorderlicht te zien, maar waar?! Waar is het Noorden, waar moeten we kijken? We worden het balkon op getrokken en kijken braaf daar waar iedereen naar kijkt, we zien niks, alleen een donkere lucht. Was het hier net te zien? Waar dan en waar is het nu? Niemand blijkt het echt te weten. Dan gaat de deur open en vraagt een gids ‘You want to see the Northern Light?’, ‘Yes, of course!’, ‘Well, com on then, you won’t find it here’. Ze neemt ons mee naar het begin van de skipiste waar zojuist een minuut lang een lichte groene boog te zien was, toen wij op het balkon de verkeerde kant op stonden te kijken…. en nu is het weg…. Of het terugkomt? Dat weet niemand. Het Noorderlicht laat zich niet voorspellen, maar de kans is wel degelijk aanwezig.

Met hoop en ± 15 scooters vertrekken we rond half negen de donkerte in op jacht naar het Noorderlicht. Ik vond de titel van de excursie wat overdreven, maar nu we er zo dichtbij geweest zijn, voelt het opeens wel als jagen en wil ik het zien ook!
Op de sneeuwscooter in de avond is weer echt wat anders. We zijn met een grote groep en de snelheid ligt een heel stuk lager. Het is donker en het landschap is bizar; onder de donkere hemel vol met sterren, ligt een witte vlakte gevuld met rare omgebogen witte bomen, waar wij met onze thermopakken doorheen rijden, met elkaar communicerend middels armgebaren. We lijken wel een stel Teletubbies op de maan.

Opeens krijgen we het stopsein en mogen de scooters en de lichten uit. We staan op een open plek in het pikkedonker. Nadat onze ogen gewend zijn, zien we de sterren en een paar vlekken in de hemel waar het Noorderlicht zich aan het ontwikkelen is. Het lijkt eraan te komen, maar laat zich nog niet zien. Inmiddels is de hemel niet meer zo helder als dat ie was, het wordt een beetje mistig.

We gaan verder en zetten koers naar de picknickplek voor een kop koffie, gemaakt boven een kampvuurtje. De gidsen hebben nog een paar sterke verhalen voordat we de tocht weer voortzetten.

Een andere open plek, we stoppen, de motoren en lichten gaan uit, het is doodstil. Langzaamaan wordt een flauwe groen licht zichtbaar, als een brede streep door de donkere hemel en een vage gloed achter de bomen. Het is niet wat ik ken van de foto’s en als ik het niet had geweten, had ik het niet als het Noorderlicht herkend. We mogen ons gelukkig prijzen naar het schijnt, de gidsen zijn razend enthousiast. Door de mistige luncht was het misschien geen fel groen licht, maar dit was toch echt het Noorderlicht!

Met weer een ervaring rijker, stappen we op de scooters en keren terug naar het hotel. We drinken er nog eentje op dit weer een onvergetelijk moment.