Lapland maandag 16 februari 2015

Na een welverdiende nachtrust en een goed ontbijt meldden we ons voor de Sneeuwscooter Safari. Voordat we überhaupt een sneeuwscooter zien, worden we in een thermopak gehesen, krijgen we een helm op en zijn er voor iedereen die twijfelt aan de kwaliteit van zijn eigen kleding, wollen sokken, laarzen, handschoenen en wanten te verkrijgen. Naast de drie lagen die we al aan hadden (thermo ondergoed, een fleecetrui en een warme jas) is deze outfit voor binnen iets teveel van het goede en het zweet breekt me uit. Snel vlucht ik naar buiten, de -10°C tegemoet, heerlijk wat een verademing!

Uitleg over de sneeuwscooter volgt. De strekking van het verhaal is, wees verstandig, denk om de veiligheid van anderen en jezelf, blijf binnen je eigen comfort zone en heb vooral veel lol. Allemaal adviezen die ik natuurlijk ter harte neem als ik de sneeuwscooter start. Want Ron en ik delen samen een scooter en zo hoffelijk als Ron is, mag ik als eerste achter het stuur. Hortend en stotend komt de sneeuwscooter op gang, ik schrik van de manier waarop de sporen in de sneeuw bepalen waar de scooter heen gaat en laat het gas weer los. Ik probeer het nog een keer, want hoe ingewikkeld kan dit nu eigenlijk zijn…. ik geef weer gas, we schieten weer een stukje vooruit, gaan over een hobbel en m’n duim schiet van het gas… BOF… we staan weer stil. Ik geef weer gas, we hobbelen een stukje verder, er komt een bocht en… oh ja iets met sturen en in de bocht hangen…. oh en natuurlijk het gas erop houden… dat laatste is niet gelukt en we staan weer stil. In mijn hoofd galmt het ‘veiligheid’, ‘comfort zone’, ‘lol’…. van alle drie is nog geen sprake… ik kijk achterom naar Ron en vraag hem na deze eerste 100m (veel meer kan het niet geweest zijn) het stuur over te nemen.
Goede beslissing! Ron moet heel even wennen, maar schiet binnen no-time over het ‘pad’ de anderen achterna. De reeds aanwezige sporen trekken aan de sneeuwscooter, maar hij weet er een stuk beter mee om te gaan dan ik en heel belangrijk, hij houdt het gas erop. Achterop vind ik het leven een stuk leuker en enthousiast hang ik links en rechts buiten de scooter om ‘m zo soepel mogelijk door de bochten te laten glijden. Ron krijgt de smaak te pakken, we maken steeds meer snelheid en alsof we nooit anders hebben gedaan racen we tussen de besneeuwde naaldbomen door. Dit is gaaf!
We stuiteren door het landschap, we dalen, we klimmen en schieten door enkele pittige bochten. Dit is avontuur, dit is gaaf en ik geniet met volle teugen. En Ron? Ron roept steeds over zijn schouder dat hij thuis ook zo’n ding wil…
En dan opeens gaat de rem erop staan we stil. Onze voorganger is uit de bocht gevlogen en heeft een boom geschampt…. De scooter staat schuin tegen de boom geparkeerd, de bestuurder kijkt verdwaasd om zich heen en de bijrijder ligt gestrekt in de sneeuw met een bezeerde schouder. De schade lijkt beperkt, na een paar minuten rust en een pijnstiller voor de zere schouder, durven ze de tocht te hervatten.

Na twee uur scheuren door de sneeuw arriveren we bij een picknickplaats; een houten overkapping met een stookplaats aan een klein watertje. Onze gids hakt hout, tovert twee ketels uit zijn rugzak en zet het water voor de Finse versie van Cup-a-Soup op. Zijn rugzak lijkt de knapzak van Douwe Dabbert wel, er komen sandwiches uit, bekertjes, een pak koffie, melk en suiker, thee, cake en chocolade. Dit lijkt misschien niet zo indrukwekkend, maar vergeet niet dat de ketels, de bijl, zijn Mac Gyver – mes en de soep er ook in zaten.
Het voelt zo puur natuur om hier te lunchen, zo eenvoudig en daardoor zo lekker.

De helmen gaan weer op, de handschoenen aan en voor we het weten schieten we vol gas weer verder door de sneeuw. We passeren een open vlakte en tikken de 80km per uur aan, ‘dit is gaaaaaaf!’ roep ik en mijn kreet verdwijnt in de wijdte. Er volgen twee passages over twee kleine beekjes die eigenlijk iets te smal zijn voor de sneeuwscooter, maar als de gids het kan, kunnen wij het ook. Ik ben een avonturier, ik durf alles (zo lang ik zelf niet het gas hoef te zitten) en ik heb een eindeloos vertrouwen in Ron’s stuurkunsten. We gaan erop en erover. En dan gaat het mis… achter ons belandt een scooter naast het ‘bruggetje’, de scooter kantelt en bestuurder en bijrijder belanden in de sneeuw, met de scooter op het been van de bijrijder. Gelukkig gebeurd dit alles in de sneeuw waarin de bijrijder gedeeltelijk is weggezakt. Ledematen en scooter zijn nog heel, dus nadat iedereen van de schrik bekomen is, zetten we onze tocht onverschrokken voort.

Nog meer bos, nog meer sneeuw, het verveelt nog steeds niet. Na uren in dit gebied gereden te hebben zonder ook maar iemand tegen te komen, stuitten we op een file van ± 20 sneeuwscooters. De gids gaat polshoogte nemen en nadat hij ontdekt heeft dat het een alcoholcontrole betreft, besluit hij een alternatieve route te nemen. Alternatief betekent dat we afwijken van de gebaande paden en de rit nog iets avontuurlijker wordt! Een steil pad omhoog met aansluitend een bochtige afdaling over een smal pad met aan beide zijden een paar flinke bomen. We weten er allemaal met een flinker snelheid en zonder kleerscheuren doorheen te komen. De gids merkt dat we er zin in hebben en neemt ons nog even mee naar een meer, waar we even mogen ‘spelen’. Met het gas vol open trekken we verse sporen in de nog onaangetaste witte deken, we kijken hoe hard we een scherpe bocht kunnen nemen zonder uit te breken en driften over het meer. Dit is onvergetelijk.

Inmiddels zit het er bijna op, we hebben een tocht van ruim 80 km gemaakt. Helaas we mogen de scooter niet houden, maar zijn wel een hele gave ervaring rijker!